Elisabeth Kübler-Ross

Biografie

Het eerste dode lichaam dat Elisabeth Kübler-Ross (1926-2004) ooit zag, was dat van een buurman in haar dorp in Zwitserland. Hij was gestorven door uit een boom te vallen. In de woonkamer van zijn huis lag hij in zijn bed, omringd door familie en vrienden. Elisabeth, toen een kind, mocht hem aanraken; haar vader kletste met hem, alsof hij nog leefde.

Dat, besloot Elisabeth toen en daar, was de juiste manier om met de dood om te gaan. Nog beter was de Mexicaanse manier om op de Día de los Muertos op graven te kamperen om te picknicken en plezier te maken met de doden. Maar dit waren rariteiten. In de 20e eeuw was de acceptatie van de dood als onderdeel van het leven grotendeels vergeten in de westerse culturen. Men durfde en hoefde de dood niet meer in het gezicht te kijken.

In Amerika, zoals Dr. Kübler-Ross ontdekte toen ze in 1958 in het Manhattan State Hospital aankwam, werden de stervenden geïsoleerd gehouden, in afgelegen afdelingen waar de verpleegsters hun constante, hopeloze gerinkel niet hoefden te horen. Artsen zagen hen als mislukkelingen in een tijd waarin elke infectie en ziekte zijn genezing leek te hebben gevonden. Weinigen wilden met hen praten, want als er geen goede prognose was, leek er niets eerlijks te zeggen. Zelfs met hun pijn werd onverschillig omgegaan, voor het geval ze in hun laatste dagen in opiaatverslaafden zouden veranderen.